Sıkıntılı bir donemdi. Sinirsel olarak çok yıpranmıştım. Artik güçlü kalmak istemiyordum. Buna gerek kalmadan bir şeylerin biraz olsun yolunda gitmesine ihtiyacim vardi. Saçlarım dökülüyordu sürekli. Duşta şampuanlanırken elime bir avuç dolusu saç geldi. O kadar hakimdi ki sessizlik… Öylesine eline geçirmisti ki hayatımın iktidarini… Kendi kendime bile konuşamadim. İçimden bir şey söylemeye yeltendim, az biraz şaşırmak istedim… Bastı tokadı sessizlik. Nasıl bozmaya cesaret ederdim sessizliği… Utanarak elimi suya uzattım. Saçlarımın avucumdan kayışını izledim. Bir şeylerin değişmesi gerekiyordu… -Milano günleri.